BOJĘ SIĘ

Vancouver 14.07.2013

Kilka dni temu dostałyśmy list od Rządu Kanadyjskiego z poleceniem znowu [byłyśmy kilka miesięcy temu] udać się do lekarza imigracyjnego. Wczoraj byłyśmy z Mamą u tego lekarza. Powiedział, że otrzymał list o tym, że władze, dla ostatecznego rozpatrzenia wniosku o status, potrzebują opinii neurologa o mojej chorobie i kiedy tę opinię otrzymam, on wyśle jej kopię do Rządu. Od razu udaliśmy się do lekarza rodzinnego i dostaliśmy od niego skierowanie do neurologa. Na wizytę trzeba czekać około 3 miesięcy. Ale postaramy się poprosić, by przyjęli mnie szybciej.
Boję się tego badania. To jest bardzo ważne i może dać dobre i złe skutki, ponieważ neurolog może zdecydować, że potrzebuję dużej pomocy w życiu codziennym, ale wtedy nie dostanę statusu. Ale może też uznać, że jestem prawie niezależna fizycznie i wtedy mogę nie mieć prawa do pomocy społecznej i finansowej. W piątek dowiemy się, kiedy neurolog mnie przyjmie. Znajomy terapeuta poradził, żebym przed wizytą przygotowała listę rzeczy, które mogę i nie mogę robić samodzielnie.

Oto, co mi wyszło:

To mogę zrobić samodzielnie:	Nie mogę:
Wstaję z łóżka i siadam na wózek i z powrotem. Ubieram się. Zakładam obuwie. Jem. Piję przez słomkę. Obsługuję się w łazience. Podróżuję transportem publicznym. Robię zakupy. Piszę wyłącznie na komputerze. Jestem jedynym wózkowiczem tańczącym Taniec Towarzyski w Kanadzie.	Nie mogę gotować - boję się poparzyć. Ale chcę spróbować się nauczyć.